Key of life.

Ik werd een tijdje geleden benaderd door de organisatie van 033 fotostad. Fotograferen is een hobby van me, en ik draag deze kunstenaars en club een warm hart toe. Muziek & fotografie vormen een gouden match.

Tijdens de opening van het seizoen speelde ik piano en werd ik gekoppeld aan fotografe Aylin van den Houten. Wij kregen de opdracht samen aan één project te werken en dan foto’s te presenteren tijdens een 20 minuten durend gesprek in de fotografen bijeenkomst ‘sluitertijd.’ Het mondde uit in een fantastische periode waarin het leven zich in alle facetten liet zien. We wilden afspreken onder een bakkie koffie om een en ander te bespreken. Aylin zou daarna meegaan naar een optreden. Maar onze agenda’s zaten vol; beide opgroeiende kinderen en overlappende werktijden. En door ongelukkige omstandigheden blesseerde ik mijn duim, en werd ik ook nog eens geveld door de griep. Afspreken ging dus niet lukken.

Alles ging via de mail, de app en telefoon. En telkens zagen we weer nieuwe mogelijkheden om het project vorm te geven. Mijn grote wens was om een voor publiek ontoegankelijke, mysterieuze plek (om de hoek van waar ik woon) te fotograferen. Via haast ondoorgrondelijke wegen bij diverse instanties en gemeente bemachtigden we voor die ene zaterdagochtend de sleutel van de plek die ooit als levenskunstwerk van een artiest ontstond: het Hammetje in Vathorst. Grappig hoe zo’n project gaandeweg vorm krijgt. Aylin wilde eerst kijken bij een optreden, Maar mijn duim gooide roet in het eten. In eerste instantie hadden we “key of life” als thema. En gedurende het project vorm kreeg en bepaalde processen in het leven voortschrijdend inzicht gaven, veranderde het in “de Kunst van het Leven.” Hier de oorspronkelijke tekst die ik maakte voor Key of Life: Art of life, living art, kunst van het leven als een levenskunstenaar. Bij het Hammetje is het levenskunstwerk van Willem Ham het ‘kasteel’ dat heeft gebouwd van oude bouwmaterialen. En Aylin en ik kregen  samen de sleutel van deze onneembare vesting in handen. Dat is het verhaal waarmee wij aan de slag gingen.

Aylin verdiepte zich in wat mijn passie, liefde, visie en missie is en ze had een moodboard gemaakt. Ik mocht verschillende setjes kleding meenemen en draaide mijn eigen muziek op de door ons gecreëerde set. Het idee van bladmuziek als origami roos (knutselen is niet mijn sterkste kant) mondde uit in het geheim van de blauwe kip. En de sleutel van het leven, die voor iedereen weer anders is en waar alleen jij de code van kent. Het leven als kunstenaar. Levenskunstenaar. Die zaterdag begon een beetje regenachtig en de ochtend ontspon zich aan het water bij het Hammetje met zwermen aalscholvers en andere beesten die in dit beschermde natuurgebied leefden. De kippen en hanen liepen er vrij rond, de ruïne die als een vale tuin aandeed werd even van de hekken ontdaan. De gestapelde houtblokken dienden als podium voor zowel de fotografe als het model. De tipitent en de vuurcirkel dienden als decor voor meditatie en ontspanning.

En een compositie uit mijn pubertijd werd symbool voor het loslaten wat niet meer dient in het leven, iets wat je heeft gemaakt tot wie je bent en staat voor alle inzet, arbeid en wilskracht om te komen waar je wilt zijn. Door deze met vuur te laten oplossen en terug te geven aan de natuur komt deze weer vrij als energie voor nieuwe kunstwerken, composities en uiteindelijk ook deze foto die Aylin maakte van dit moment.

“Zo, we zijn klaar voor Sluitertijd” waren haar woorden. “Wil je daar nog even gaan zitten? En neem daarbij ook het boeddha beeldje van je oma mee, dan maak ik nog wat foto’s die in jouw verhaal passen.”

Het was een mooie ontmoeting van mensen die de (levens) kunstenaar in elkaar herkennen. De kunstwerken van Aylin zijn betoverend, verfrissend en vertellen vele verhalen. Door ze te bundelen vertellen ze telkens een ander verhaal. Op naar nieuwe mogelijkheden, ontmoetingen en nieuwe samenwerkingen. We laten het oude los en krijgen het nieuwe ervoor terug.

Kunstenaars hebben door de eeuwen heen al bewezen hun kunsten te vertonen.En zullen dit altijd blijven doen. Steun de kunsten en maak het leven een stuk aangenamer voor iedereen.

Ik was 15, speelde in een big band, had een eigen jazz trio, speelde in de popband change en had klassiek pianoles. Nog een andere big band mocht ik van mijn ouders niet doen. Ik ademde toen al muziek en zou naar het conservatorium gaan. Maar ja, leren voor de havo kwam een beetje in het gedrang. Met Change hadden we net op de mavo een optreden gehad en ik was blij op de culturele havo te zitten. Zoveel kunst

enaars die dat de rest van hun leven zouden blijven doen. Ik doubleerde voor de 2e keer. Dit hield in dat ik naar de mavo mocht. Balen. Daar zat wel mijn maatje Daniël Mouthaan die helaas niet in de popband Change zat. Hij had zondagsrust. Dat was precies de dag dat wij repeteerden. Gelukkig speelden we wel samen. En er zat een hele leuke meid uit Boekelo op die school, Maureen Bannink. Zij speelde saxofoon. Op dinsdag organiseerden wij na schooltijd een muziekmiddag met die twee. Ik durfde haar nooit te vertellen dat ik verliefd op haar was, daar was ik te schijterig voor. Ik schreef wel allemaal muziek. Zo ook Blue Chicken. Componeren ging me makkelijk af sinds mijn 8e, titels verzinnen werd ik later beter in (Bim bam boem ballade was de eerste titel toen ik 8 was, gebaseerd op de linkerhand van het populaire Ballade pour Adeline). Blue chicken kon nooit beklijven. Alias Monk is rond dezelfde tijd geschreven en daarmee haalde ik het conservatorium. Het is de oudste compositie op het album AwakenicationsAwakenications uit 2014. Het album dat staat voor het herinneren waarvoor ik hier op aarde ben. Ahmad’s gift staat ook op dit album. De kunst van het leven. Blue chicken staat voor 1 van de sleutel momenten in mijn leven. Ondanks dat ik op de mavo zat en niet alles leek te lukken, hoort het wel allemaal bij het leven. En ben ik uiteindelijk als jongste student aan het conservatorium in Hilversum afgestudeerd.

Dankzij mijn vader, die meteen in mogelijkheden dacht, du moment ik van de havo naar de mavo verhuisde. Samen gingen wij op zoek naar de weg om mijn dromen te leven en mijn eigen pad te bewandelen.

De kracht van het bundelen.

Dank je wel lieve papa.

PS: Het geheim van de kip heeft even wat verbindingen uit het verleden aangeroerd en ik geloof dat ik het druk krijg met kopjes koffie drinken met meerdere bff’s en onbeantwoorde liefdes.

Dit is niet in waarde uit te drukken. Dat is de nieuwe manier van samenwerken. O, en ik kan legio van voorbeelden geven waarin andere mensen dit ook doen. Zo uniek ben ik niet. En dit gebeurd ook al eeuwen, generaties lang. Ik hoef alleen maar naar mijn eigen families te kijken.