foto: Aylin van den Houten
Ik werd een tijdje geleden benaderd door de organisatie van 033 fotostad. Fotograferen is een hobby van me, en ik draag deze kunstenaars en club een warm hart toe. Muziek & fotografie vormen een gouden match.
Tijdens de opening van het seizoen speelde ik piano en werd ik gekoppeld aan fotografe Aylin van den Houten. Wij kregen de opdracht samen aan één project te werken en dan foto’s te presenteren tijdens een 20 minuten durend gesprek in de fotografen bijeenkomst ‘sluitertijd.’ Het mondde uit in een fantastische periode waarin het leven zich in alle facetten liet zien. We wilden afspreken onder een bakkie koffie om een en ander te bespreken. Aylin zou daarna meegaan naar een optreden. Maar onze agenda’s zaten vol; beide opgroeiende kinderen en overlappende werktijden. En door ongelukkige omstandigheden blesseerde ik mijn duim, en werd ik ook nog eens geveld door de griep. Afspreken ging dus niet lukken.
de sleutel van het Hammetje
Alles ging via de mail, de app en telefoon. En telkens zagen we weer nieuwe mogelijkheden om het project vorm te geven. Mijn grote wens was om een voor publiek ontoegankelijke, mysterieuze plek (om de hoek van waar ik woon) te fotograferen. Via haast ondoorgrondelijke wegen bij diverse instanties en gemeente bemachtigden we voor die ene zaterdagochtend de sleutel van de plek die ooit als levenskunstwerk van een artiest ontstond: het Hammetje in Vathorst. Grappig hoe zo’n project gaandeweg vorm krijgt. Aylin wilde eerst kijken bij een optreden, Maar mijn duim gooide roet in het eten. In eerste instantie hadden we “key of life” als thema. En gedurende het project vorm kreeg en bepaalde processen in het leven voortschrijdend inzicht gaven, veranderde het in “de Kunst van het Leven.” Hier de oorspronkelijke tekst die ik maakte voor Key of Life: Art of life, living art, kunst van het leven als een levenskunstenaar. Bij het Hammetje is het levenskunstwerk van Willem Ham het ‘kasteel’ dat heeft gebouwd van oude bouwmaterialen. En Aylin en ik kregen samen de sleutel van deze onneembare vesting in handen. Dat is het verhaal waarmee wij aan de slag gingen.
Key of life
Ik ben
(Ahmad Jamal)
Ahmad’s gift
Voordat Aylin foto’s ging maken, vertelde ik haar over een bijzonder cadeau dat ik eens kreeg van een bevriende pianist, componist, Ahmad Jamal. Ik had een compositie voor hem geschreven en als cadeau kreeg ik één uit een set van twee Chinese kogels, waarmee hij voor een concert altijd zijn vingers opwarmt. Door mij er één van te geven, benadrukte hij de verbondenheid tussen ons. Op de foto is deze kogel te zien, evenals een deel van de compositie. Het nummer staat op het album Awakenications, waarop het opnieuw ontwaken van mijn missie hier op aarde om mijn muziek te manifesteren centraal staat. Lees hier het hele verhaal over de ontmoeting.
Het geheim van de blauwe kip.
Ik was 15, speelde in een big band, had een eigen jazz trio, speelde in de popband change en had klassiek pianoles. Nog een andere big band mocht ik van mijn ouders niet doen. Ik ademde toen al muziek en zou naar het conservatorium gaan. Maar ja, leren voor de havo kwam een beetje in het gedrang. Met Change hadden we net op de mavo een optreden gehad en ik was blij op de culturele havo te zitten. Zoveel kunst
enaars die dat de rest van hun leven zouden blijven doen. Ik doubleerde voor de 2e keer. Dit hield in dat ik naar de mavo mocht. Balen. Daar zat wel mijn maatje Daniël Mouthaan die helaas niet in de popband Change zat. Hij had zondagsrust. Dat was precies de dag dat wij repeteerden. Gelukkig speelden we wel samen. En er zat een hele leuke meid uit Boekelo op die school, Maureen Bannink. Zij speelde saxofoon. Op dinsdag organiseerden wij na schooltijd een muziekmiddag met die twee. Ik durfde haar nooit te vertellen dat ik verliefd op haar was, daar was ik te schijterig voor. Ik schreef wel allemaal muziek. Zo ook Blue Chicken. Componeren ging me makkelijk af sinds mijn 8e, titels verzinnen werd ik later beter in (Bim bam boem ballade was de eerste titel toen ik 8 was, gebaseerd op de linkerhand van het populaire Ballade pour Adeline). Blue chicken kon nooit beklijven. Alias Monk is rond dezelfde tijd geschreven en daarmee haalde ik het conservatorium. Het is de oudste compositie op het album AwakenicationsAwakenications uit 2014. Het album dat staat voor het herinneren waarvoor ik hier op aarde ben. Ahmad’s gift staat ook op dit album. De kunst van het leven. Blue chicken staat voor 1 van de sleutel momenten in mijn leven. Ondanks dat ik op de mavo zat en niet alles leek te lukken, hoort het wel allemaal bij het leven. En ben ik uiteindelijk als jongste student aan het conservatorium in Hilversum afgestudeerd.
Lees hier de verwante berichten.
Ahmad Jamal
Jazz festival Amsterdam 1990Het was de zomer van 1990. Het eerste jaar van het conservatorium zat erop en de propedeuse was binnen. Het jazzfestival in Amsterdam stond voor de deur. Ik had me opgegeven om als vrijwilliger aan het festival mee te helpen.Verlekkerd...
Echo uit het verleden
Hier sta ik stil bij mijn composities tot aan mijn eindexamen van het conservatorium en mijn trio. Alias Monk tot Drils & Skills. De dag van mijn toelatingsexamen in Hilversum in mei 1989, 16 was ik, speelde toen een eigenhandig bluesje. Alias Monk. Samen met...
Muziek maken in het moment
Als pianist componist arrangeur heb ik veel projecten samen met diverse mensen gewerkt. Voor dit album was ik helemaal alleen. Ik kon met mijn aandacht volledig naar binnen, naar de muziek gericht. Alle vrijheid en ruimte. Een bijzondere gewaarwording. De stilte...
0 reacties